Wat is leven?


Youssef heeft opgeschreven: wat is leven? Ik vraag: 'en wat heeft dat met werk te maken?', want de opdracht was een filosofische vraag over werk te verzinnen.
'Nou niks, maar soms dan kijk ik naar mezelf en dan zit ik zo, en kijk ik naar mezelf, niet in de spiegel ofzo maar gewoon, en dan denk ik bij mezelf van ja, wat is mijn leven?' Ik vraag me even af of hij me zit te dissen want dit klinkt te mooi om waar te zijn. 'Dat is wel een beetje eng juf.'
Ik zeg: 'Ik ken dat gevoel heel goed. Dat kan inderdaad een beetje eng zijn. Ik heb er zelf een boek over geschreven.'
Verbaasd kijkt Safae me aan: 'Bent u schrijver, juf?'
'Ja,' zeg ik, 'maar ik weet dus dat het wel een beetje eng kan zijn om zo diep te voelen dat je leeft, dat je bestaat. Dan ben je even heel bewust van jezelf. Ik geloof wel dat als je dat soms hebt dat je dan wijzer wordt.' (Ja dat geloof ik)
'Ja, juf maar als ik dan weer ga voetballen is het weer weg.'
Safae: 'Ik heb soms dat ik dan uit mijn ogen kijk, zo, en dan vraag ik me af of andere mensen ook zo het zien?' Nog zo'n existentialistje! Of bedoelt ze het kentheoretisch?
Ayoub zegt: 'Mijn vraag is, waarom zijn moeders eigenlijk belangrijk?' Ik peins even. Bedoelt hij dit net zo diep als zijn groepsgenootjes?
En dan Ilias: 'En juf, soms vraag ik me af als ik mijn arm zo beweeg, hoe kan dat eigenlijk?'
Ik ben flabbergasted. Zouden ze elkaar hebben aangestoken, zouden hun vragen bij elkaar weer hetzelfde soort verwondering hebben geprikkeld? Ik geef ze een grote dosis bewondering, herhaal hun vragen, zeg dat ik ze ook superboeiend vind, geef geruststelling aan Youssef, en complimenten. Bij verwondering begint de filosofie, zei Plato. Ik hou van deze kinderen.

Groep 7, Amsterdam.
Sabine Wassenberg van WonderWhy